Sakte,
suggererande,
voggande.
Me ligg med hovuda våre så vidt over vasskorpa. Ventar på beskjeden om me kjem til å dukke under eller om livbåten finn fram i siste liten.
Vatnet er så kaldt. Det omkransar oss heilt frå urolege hjerneceller og ned til sprokne tånegler. Det strøymer inn i blodårer, muskelvev og jobbar seg inn til skjelettet vårt. Isvatnet legg seg til rette i pausane mellom hjarteslaga våre og krystalliserer andedraget. Når me pustar, hostar me ut isdropar som flyt vekk frå oss og knuser alle håp om ei fredeleg natt.
Likevel held me ut.
Likevel held me fast i kvarandre.
Likevel held me fram med å puste.
Me har sett kva havet kan gjere, men me kan ikkje gi opp.
Ikkje enno.
Det finst ein livbåt.
Berre han finn fram i tide.
