Eg trur på kjærleik

Dagane går stort sett til jobbing no for tida. Eg snakkar med menneske heile tida, men føler meg einsam. Svært få vil ha kvittering, og eg får småangst når nokon kjem med mat frå bakeriet fordi det finst fleire PLU-ar enn det finst varer.

Eg drøymer om mennene mine fordi eg ikkje har nokon å sovne ved sida av, og i blant tenkjer eg på han som er langt borte fordi det er ikkje noko ein kan vaksinere seg mot, eller tvinge bort. Kanskje nokon klarer det, men eg trur eg manglar den kvaliteten, og det var jo ikkje berre tårer. Og kanskje det er ei meining bak alt dette, kanskje det éin dag vil vere verdt det fordi med eitt har eg ein som vil dele livet med meg, heilt til me er pensjonistar og bur på Isle of Wight og les dikt til kvarandre. Kjøper noko søtt på den fine godtebutikken og lyttar til havet knuse bølgjer mot klippene medan me sit med beina over kanten, som om me var små barn igjen.

-

Eg trur ikkje på noko gud, men eg trur på kjærleik.

Kvelden eg møtte nesten-ektemannen min

Då Arthur Miller skulle til å byrje på sitt neste skodespel hadde han fleire fiaskoar bak seg, stykke som vart kansellert etter få dagar, og han sa til seg sjølv at om det neste vart ein ny fiasko, skulle han gi opp forfattardraumen og verte ein vanleg arbeidar. Han bestemte seg for å unngå alt han såg på som "typisk teater", og var blant anna inspirert av Ibsen og "det nye dramaet", og etter å ha jobba med skodespelet i to og eit halvt år, var han ferdig med verket known as All My Sons.

Etter over seksti år vert stykket framleis sett opp, ikkje berre i USA, men òg i London, til dømes, der det for tida går føre seg på scenen på det over hundre år gamle Apollo Theatre i Shaftesbury Avenue, eit steinkast frå Piccadilly Circus. Den mannlege hovudrolla, Joe Keller, vert spelt av David Suchet, og som kona hans, Kate Keller, finn ein Zoë Wanamaker. Teateret har laga ein slags trailer ein kan sjå HER.

Eg skal ikkje bruke tid på å presentere stykket så veldig, om du finn det interessant kan du leite opp informasjon sjølv, men med handa på hjartet kan eg seie at det er den mest vedunderlege teateropplevinga eg nokosinne har hatt. Stykket har eit utruleg intenst kjenslenivå, og mykje av spelet føregår på innsida av dei ulike menneska, men me føler det i lufta. Det er morosamt, sårt, trist og vakkert. Det er små spøkar og høglydte kranglar, livsendrande konfrontasjonar og stille desperasjon. Det er absolutt alt ein (som meg) kan ynskje, og endå meir, og ein var der og levde med dei ulike karakterane i nesten to og ein halv time, kjente alt dei gjekk gjennom inst inne i hjartet og i alle musklane og nervene fordi det var så ekte.

Etter å ha mista pusten og gitt ståande applaus, og med eit lite glas kvitvin i systemet, gjekk eg ut frå salen i lag med foreldra mine og vel ute på fortauet runda eg eit hjørne og såg ei dør med påfylgjande skilt: Apollo Theatre Stage Door

Utanfor døra stod ein liten bamse av ein mann, samt kanskje rundt ti-tolv andre håpefulle som òg hadde vore og sett stykket. Pappa spurte vakten om det var mogleg å møte hovudrolleinnehavarane og vakten svarte at det skulle gå fint, men at det kom til å ta tid. Så der var eg, lent inntil ein lyktestolpe i Marc Jacobs-kjolen min med mine høghæla Bianco-sko og mi svarte Accessorize-veske med sløyfe på og ja, det var framleis varmt ute, men eg byrja skjelve. Eg vart iskald, fordi slik reagerer kroppen min på nerver i høgspenn, og i over tjue plussgrader stod eg og hakka tenner.

Nokon tenkjer kanskje at eg seier Hercule Poirot er ektemannen min på tull, men eg har aldri elska nokon så høgt som eg elskar han, ikkje ein gong "Mozart", fordi Poirot har aldri gjort meg noko vondt og han får meg alltid til å smile, berre ved å vere der. Han gir meg sommarfuglar i heile kroppen og får adrenalinet til å strøyme. Så vidt eg kan hugse var det etter å ha sett David som Poirot på NRK ein påske at eg byrja lese historiene om han, og eg har lese nesten alt som er. Eg føler ein connection med både Agatha Christie og hennar skaparverk som eg ikkje klarer skildre utan å høyrest slightly gal ut (som eg sikkert gjer allereie), men slik er det altså. Og der stod eg utanfor eit teater og skulle møte han som har spelt Poirot i (så langt) 65 filmar, eg skulle møte nesten-ektemannen min, og for ei stund hadde eg berre éi einaste tankefluge som svirra rundt i hovudet mitt og sa: "Don't faint. Whatever you do, don't faint."

Etter kanskje ein halvtime fekk me kome inn gruppevis etter kven me var i lag med, og plutseleg var eg inne på eit lite rom med Zoë Wanamaker rett ved sida av meg. Eg skjøner ikkje heilt folk som seier dei ikkje bryr seg om skodespelarar og andre kjente. Ja, for all del, dei er menneske dei òg, men det er noko eksepsjonelt med å møte nokon ein tidlegare berre har sett i filmar og fjernsynsseriar, som om ein ikkje før det heilt har forstått at dei eksisterer. Eg vart fullstendig paff og klarte nesten ikkje svare då ho spurte meg om namnet mitt. På førehand hadde eg bestemt meg for å seie at eg heiter Valkyrje, sidan det faktisk finst ei engelsk utgåve av det og engelskmenn har ein tendens til å ha litt vanskeleg med å uttale Birte, men eg brukte så lang tid på å svare at Zoë lurte på om eg ikkje visste kva eg heitte. Eg forklarte at Valkyrje er mitt andre fornamn som eg fekk no i januar, og då ho til slutt signerte programmet mitt (Zoë: "Where do you want me to sign?" Meg, in total awe: "Wherever you want.") skreiv ho "For Birte". Det gjekk utruleg fort, men eg fekk sagt kor amazing og fantastisk eg synest ho er, og ho sa eg var sweet og smilte og var så søt og nydeleg at eg ville gi henne ein stor klem - men det turte eg ikkje. Ho var morosam og koseleg og akkurat slik ein ser for seg at ho er, basically the cutest thing ever, og manageren tok bilete av henne i lag med foreldra mine og eg før me måtte gå, og eg fekk lagt til at stykket var briljant.

Før eg/me eigentleg fekk prosessert kva som nettopp hadde skjedd, var me ute på gata igjen og gjennom eit lite vindauge kunne eg sjå at David var på plass. Han var rett der! Tankefluga heldt fram med å surre og svirre, og eg var så nær ved å falle i bakken at eg kan ikkje skildre det godt nok ein gong.

Ti minutt etter me hadde vore inne og helst på Zoë var det tid for å møte David. Rett før me gjekk inn døra lente pappa seg inntil meg og spurte om eg hadde planlagt alt eg skulle seie, og ei ekstra tankefluge dukka opp for å seie at han verkeleg kjenner dottera si godt. Eg klarte smile, nikke og svare: "Nesten."

-

David var alt. Han var the perfect gentleman i ein nydeleg lys dress som gjorde at han minna ekstra om Poirot, då han hadde hatt heilt andre klede i stykket (apart from då dei skulle ut om kvelden). Han smilte og tok meg i handa, og eg presenterte meg yet again som Valkyrje. Eg fekk sagt at eg var veldig nervøs, og då smilte han på ny og sa "Oh, don't be nervous.", og eg tenkte at det var då lett for han å seie. Vidare gjekk det noko ala dette:

Meg: "I absolutely adore you!"

David: "Well, thank you!"

Pappa: "We watch you in Norway on TV as Hercule Poirot." (Pappa la vekt på å uttale namnet hans heilt korrekt, slik som Poirot i David sin versjon sjølv seier det, og då David svarte, gjorde han det som Poirot.)

David: "Ah, précisément! Excellent pronunciation!"

På dette punktet byrja manageren å verte litt småstressa og ville nok at det skulle gå fortare, og me stod samla, eg med armen om David, medan managerdama tok bilete av oss.

Pappa: "My daughter's probably your biggest fan in Norway."

David: "Oh, how nice!"

Mamma til David/manageren: "Would it be possible to get a picture with just you [David] and Birte?"

Manageren verka ikkje spesielt happy, det var tydeleg at det var meininga det berre skulle vere eitt bilete per gruppe, men David var heilt med på det og sa eg måtte ha min arm i hans.

Etter biletet gjekk det opp for meg at dei kom til å nærmast tvinge oss ut om litt, og eg kunne ikkje gå utan å seie noko om Poirot, så eg ignorerte hinta frå manageren, snudde meg mot David og såg rett inn i det vakraste ansiktet nokosinne, såg rett på nesten-ektemannen min og stålsette meg.

Meg: "I just have to say - and I'll probably sound insane - but I tend to say Poirot's my husband 'cause to me he's perfection."

David: "Then I hope someday you'll find a man like him."

Eg fekk òg uttrykt korleis han for meg er inkarnasjonen av Poirot, and probably made a complete fool of myself, but I don't care. David lukta forresten heilt fantastisk og smilte heile tida, og eg skulle ynskje eg kunne ha levd i det augeblikket for alltid.

Då me for siste gong kom ut på gata byrja eg å gråte utan å merke det, og i det same kom Zoë ut og skulle dra heim, men før ho gjekk vidare kom ho bort til meg, tok meg i handa og sa "Don't cry, honey.", fordi that's the kind of person she is.

London - Part II

Fredag 25.06.10

Dagen eg besøkte heile verda på éin gong, og dagen Zoë Wanamaker sa at eg ikkje måtte gråte

Det finst så utruleg mange stader å besøke i London, og for å gjere mange av dei justice burde ein eigentleg hatt fleire dagar til å bruke på kvar stad, men på fredagen fekk eg endeleg besøke Natural History Museum. Å kunne sjå og ta på fossil og skjelett som er fleire hundre millionar år gamle og gå rundt blant heile verda si fortid er mildt sagt surrealistisk, og det er så overveldande at ein må setje seg ned i eit (dårleg) forsøk på å ta alt inn over seg. Dei har faktiske dinosaurar der inne! Og om ein ikkje er så interessert i småting som korleis verda vart til og andre bagatellar som det, kan ein berre gå der for å beundre den fantastiske arkitekturen.

No i vår/sommar har dei ei heilt spesiell utstilling ute på plenen. Sjølve museet er gratis, men denne utstillinga kostar pengar (£4.00 om du er barn, pensjonist eller student, £6.00 om du er vaksen). Det er ei utstilling som tar deg til territorium du aldri før har vore, der du besøker (nesten) alle verdsdelane på éin gong og der klimaet er klamt og varmt slik at når du kjem ut i fri luft igjen så følest 27 grader svalande. Det er ein magisk stad som inviterer deg inn til sommarfuglane: sommarfuglar av ulike slag flyr rundt deg slik at du må vere forsiktig med kvar du går og står, og kvar hendene dine er, men likevel kan du føle deg fri og i kontakt med alt som er levande, fordi du er omkransa av sommarfuglar og du kan ta så mange bilete du berre vil, så lenge the magic fairy butterflies får forbli urørt.

Då eg måtte forlate sommarfuglane sendte eg dei eit luftkyss og ynskja dei all the best, før foreldra mine og eg tok undergrunnen til hotellet slik at me kunne roe ned i nokre timar, fordi på kvelden var det tid for All My Sons på the Apollo Theatre. Du veit, Arthur Miller-stykket der det i versjonen som vert spelt nowadays er David Suchet (aka. nesten-ektemannen min) og Zoë Wanamaker som har hovudrollene. Men den kvelden var så out of this world-amazing at han fortener eit eige innlegg (sjølv om dei fleste no har høyrt historia anyway). *to be continued*

Laurdag 26.06.10

Dagen eg vart komplimentert for den gode engelsken min av ein fellow veganer, samt dagen eg med eitt følte meg frykteleg einsam

Camden Market er eit univers for seg sjølv, med boder, butikkar, kafear og restaurantar, samt alt i mellom, så langt auga kan sjå (og litt til). I det eg kom opp trappene i undergrunnsstasjonen og ut på gata, innsåg eg at eg kan ikkje vente med å bu i England til eg er pensjonert og bur på Isle of Wight. Eg vil bu i Camden Town.

Hadde eg hatt pengar til det, eller skal eg seie: hadde eg vore tankefri nok til å bruke meir av pengane mine, måtte eg ha betalt ein haug til RyanAir for all overvekta eg ville ha samla opp, men sjølv om det altså ikkje vart så mange innkjøp er eg svært nøgd med det eg enda opp med. Som eit klokkesmykke som eg har ynskja meg i fleire år, og eit Alice in Wonderland-kort der det står "We're all mad here!", samt noko hemmeleg til Nøve og Siri, og andre fine, søte ting som hamna i posen og veska mi - til dømes dei tre bruktbøkene eg kjøpte som det luktar gammalt av og som eg veit andre har eigd og lese før meg, og eg føler meg heldig som får dele historiar med dei ukjente personane. Fordi me er eigentleg eitt, veit de. Me er menneske alle saman.

Eg åt ein kjempegod vegansk lasagne og på tilbakevegen fekk eg prøvesmake vegansk is av ein som stod utanfor der eg nettopp hadde kjøpt mat. Då eg fortalte han at eg var veganer eg òg vart han glad og me stod der og snakka, medan isen smelta og foreldra mine forsvann i bakgrunnen. Han vart overraska då eg sa eg var frå Noreg fordi "You have like no trace of an accent!" og eg smilte og tenkte det er både kjekt og slightly upraktisk at engelsken min er aller best når eg snakkar med andre som har det som morsmål, men det var ein koseleg ting å høyre, og før eg måtte gå vidare fekk eg ein ekstra smaksprøve.

Men det var sjølvsagt ikkje nok med dei tre bøkene frå brukthandelen, samt boka eg kjøpte på Anthropologie, og sidan me skulle dra heim tiiidleg neste dag insisterte eg på at me måtte innom Waterstone's i Piccadilly Street = ein sju etasjar høg bokhandel. Éi av bøkene eg kjøpte der var stykket frå gårsdagen, og medan foreldra mine såg etter klede til tantebarna mine stod eg ovanfor sceneinngangen til Apollo Theatre, på andre sida av gata, og las orda eg hadde følt, høyrt og sett kvelden før. Alle hendingane frå veka verka med eitt så langt borte, og eg kjente kor mykje eg sakna venene mine, medan folk hasta forbi meg, trafikken tuta og sirener song skingrande for å overdøyve samtalane som utfalda seg på gatehjørne, i kafear, pubar, på ein terrasse... Neste gong eg er i London vil eg bade i kjærleik.

Søndag 27.06.10

Dagen eg stod opp kvart over fem og møtte ein kjær ven med mykje bagasje

Søndagen var ein svært lite hendingsrik dag, men eg vart glad for å sjå Aleksander igjen, og frå flyet såg eg igjen blått møte blått og kjente at sjølv om det kom til å vere godt å kome heim til vener og laptop, så sakna eg England og London allereie.