Haustinsomnia

Eg prøver å sovne.

Gjer eit nytt forsøk, tar eit djupt pust og kviler hovudet på puta som er gjennomvåt av tårene eg nettopp gret for deg.

Hadde eg fått bestemme, hadde du vore trygg.

Hadde eg fått bestemme, hadde hjartet ditt vore fylt av sommarfuglar, ikkje møll.

Hadde eg fått bestemme, hadde livet ditt vore i orden og bekymringane dine skulle ha handla om kva kakestrøssel som passar best til eit dåpsselskap og kva farge som er mest kjønnsnøytral: gul eller grøn?

Eg håper nokon held rundt deg i natt, der du ligg på eit holete laken og prøver å ikkje fryse.

Eg håper dei held rundt deg av kjærleik, ikkje griskheit.

Og eg håper du veit at mange mil frå der du er, så sit ein person med framoverbøygd rygg og nakke i senga si og skriv dette, fordi personen tenkjer på deg og vil deg ditt beste.

Så lenge eg veit at du har det vondt, så er det vanskeleg å sovne.

Ei lita kjærleikserklæring

Vil du halde meg i handa? Eg frys i haustmørkret og koppar med te er ikkje nok.

Kan du stryke meg over ryggen?

Kan du kysse meg i panna?

Det er så inderleg godt å vere to.

Eg vil ikkje trekkje frå gardinene, verda der ute er så kald. Vil mykje heller liggje side om side og sovne til lyden av pusten din, puste i takt med deg og verte eitt.

Eg pakkar meg inn i pledd når det er kveld og eg saknar deg. Sender stille kyss gjennom nattlufta til der du er og håper du søv godt.

Tenk, det har allereie gått eit halvt år og eg elskar deg meir for kvar dag.

Haustkjærleik

På fredag skulle det regne, men det var sol då båten kom til Bergen og eg fekk kjærastebesøk. Medan me stod og venta på bussen og heldt rundt kvarandre og kyssa, så gjekk ei gammal dame forbi og sa: "Fine dåkke va'!" Eg vert glad når eg hugsar at det finst slike menneske i verda.

Hausten er her for fullt, fargane er på det finaste og ryktene seier at dei neste dagane skal det faktisk verte opphaldsvêr. No er eg framleis ein liksombergensar, så slike lovord kan ein ikkje tru før ein ser det sjølv, men det er jo lov å håpe.

Senga er enkel att og det er full fart forover med prosjektskildringa, men til helga er det kjærastetid igjen og på laurdag skal me i bursdagsfeiring til ein eg gjekk på vidaregåande med. Det finst stadig lysglimt bak skyene.

There's a crack in everything. That's how the light gets in.

Hauststille

Eg seier farvel til deg i draumane mine. Vaknar opp og lever lengst mogleg i det augeblikket mellom draum og røynd der me framleis finst, der du held fast i armen min og ber meg om å ikkje dra. Å aldri dra.

Så står eg opp når alle andre søv. Gøymer meg i kroken nær omnen på veggen og brenn meg på resirkulerte minne som surrar rundt i hovudet mitt. Går på kjøkenet og lagar kaffi, te, frukost, lunsj, middag, dessert, kveldsmat, nattmat, mellommåltid, matpakkar... gjer alt eg kan for å ikkje ta fram mobilen og skrive til deg.

Du er her no, ved sida av meg. Sit i vindaugskarmen med knea trekt godt opp under deg, har falda armane og kviler hovudet medan du ser på meg. Eg prøver å ikkje sjå bort på deg, men eg kan høyre deg puste og nynne på den songen me pla syngje i lag, dei seine nettene då ingen av oss fekk sove og me drakk kakao og dansa i lag i stova under lysekrona som me leika var laga av diamantar i staden for billig glas frå den nærmaste interiørbutikken.

Me trong ikkje snakke då, me kommuniserte gjennom sjølvkoreograferte rørsler og songar me dikta opp innimellom filmkveldar og latterkrampar. Og no, når regnet slår mot ruta og den kalde kroppen din sit og stirar på meg, så er eg full av ord, men har ingenting å seie.

Haustlitteratur

Då eg gjekk på ungdomsskulen (eg trur det var i 10.), så kunne min vedunderlege kontaktlærar og no ven i over ti år fortelje meg om ei bok som heitte Vindens skygge. Eg byrja å lese og forsvann inn i orda som skildra ein by eg aldri hadde besøkt, men som eg kom til å fantasere om i mange år etter. Eg las boka ferdig natt til ein ny skuledag, klokka hadde passert fire og eg gret - ikkje fordi slutten var trist, men fordi eg ikkje hadde meir å lese.

I åra etter har det kome to bøker til i det forfattaren Carlos Ruiz Zafón kallar serien om De glemte bøkers kirkegård. Natt til torsdag, då klokka var to, hadde eg lese ut den tredje boka som nettopp vart gitt ut på engelsk og norsk (ho kom ut på spansk i desember i fjor), The Prisoner of Heaven.

Eg har lese Vindens skygge tre gonger, ein gong på norsk og to gonger på engelsk, Engelens spill ein gong på kvart språk og så langt den tredje boka, The Prisoner of Heaven, på engelsk. Eg vil helst lese litteratur på originalspråket og hadde eg kunne spansk så skulle eg ha gjort det, men når eg ikkje kan det så hellar eg mest mot dei engelske omsetjingane sidan eg trass i alt er anglofil.

Det var ingen tårer denne gongen, men eg ser for meg at når den fjerde og siste boka kjem ut og avsluttar historia, så vil ho vere eit litterært fyrverkeri.

Eg veit ikkje heilt kva det er med desse bøkene. Kanskje det er korleis Zafón skildrar alt - kjærleik, liv og død - på ein så inderleg ekte og levande måte, der han tar i bruk dramaturgiske grep han har lært gjennom å skrive filmmanus. Kanskje det er korleis han skaper karakterar som verkar naturlege og sprell levande i fantasien til meg og alle dei andre millionane av lesarane hans.

Det er nok ein kombinasjon av mykje, men mest av alt trur eg det er det at han skriv med så stor kjærleik og lidenskap for litteratur i seg sjølv. Dette mystiske og tidvis uforklarlege som transporterer oss bort frå hybelleilegheitar, vestlandsbåtar og skogholt. Dette underlege fenomenet av bokstavar som til saman skaper heile univers for oss til å dykke ned i. Dette fantastisk vakre som me aldri må ta for gitt og som får hyllene våre til å sjå så utruleg mykje finare ut. Desse kjære bøkene våre, som me elskar så høgt.