Du tenkjer du vil skrive at du kan høyre regnet spele trommer på vindauget, men det følest som den største litterære klisjeen som finst, sjølv om det er meldt storm og verda er i ein unntakstilstand.
Kanskje heile livet er i ein unntakstilstand.
Det som fristar mest i augeblikket er å stå i regnet med støvlar på og la det trenge inn gjennom ull og polyester til det når hjartet ditt, fordi det er så mykje negativitet rundt deg for tida at du har gått tom for tårer.
Du håper regnet kan gi deg svar. Dette regnet som gjer alle reine og uskyldige.
Du kan ikkje redde verda, men du kan gjere din del. Syngje når du ventar på bussen, smile til framande, og bake kjeks til neste fotballkamp.
Og neste gong du er ueinig i det alle dei andre rundt bordet seier - sjølv om det er seks mot ein - så skal du ha mot til å seie i frå.
Empati er ein tapt kunst.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar