Korleis Pink Floyd aldri vart det same

Ein person kjem uannonsert inn i rommet, og du lurer på korleis du kan elske denne personen momentant, utan å kjenne han, utan å vite namnet hans. Likevel veit du at du elskar han, kjem alltid til å elske han, fordi i det han kom inn i rommet, eksploderte hjartet ditt.

Du går i fleire månadar; tenkjer, fantaserer, drøymer. Undrar på om han la merke til deg, veit at han eigentleg ikkje gjorde det. Du veit namnet hans no. Veit at alle andre med det same namnet kjem til å minne deg om han. Det får plutseleg så mykje å seie, det namnet, dei seks bokstavane som står skrive inst inne i dei djupaste holromma i kroppen din.

Ein person kjem uannonsert inn i rommet, og livet ditt er endra. Du kan aldri vere den same, og du er ikkje heilt sikker på om det er positivt eller negativt. Du kjenner korleis holromma lengtar etter å sjå han, korleis fingrane dine vil vite korleis han følest under eit lett trykk, ein klem, eit kyss. Alt anna vert som bagatellar, så lenge du kan høyre han fortelje om yndlingsbandet sitt, og finne ut kva han best likar å ha på skiva.

Og ein dag kyssar han deg, men det var ikkje slik det skulle skje, han skulle ikkje angre etterpå. Ikkje opne seg, for så å skjule seg og vere milevis borte, sjølv når han står rett ved sida av deg og seier at du er så fin i sollyset.

Kanskje det kjem ein ny person, ein dag. Kanskje vil ikkje hjartet ditt eksplodere, men i det minste gjere eit lite hopp. Og kanskje kan du klare å vere med nokon andre som gir deg frysningar over heile kroppen, nokon andre som kan stire rett inn i sjela di og stryke deg over ryggen. Men han kjem alltid til å vere der. Fordi han er mannen du elskar, og han viste deg verda frå ein motorsykkel du gav namn til.