Djeveltimen

Det er ein ting som skjer når det er djevelens time og mora di har smitta deg med forkjølinga si, rett etter at di eiga vårlege forkjøling var over, slik at du sit med ei vond kribling i halsen og ein nase som verken går tom for gørr eller nys. Når det er så inderleg fint å sjå på gamle episodar av Gilmore Girls som du har sett så mange gonger at du veit alt som kjem til å skje i løpet av episoden, men du ler likevel på dei same plassane som om replikkane er nye for deg, og du får lyst til å gjere så utruleg mykje. Som å backpacke rundt i Europa og kysse nokon i ein daglegvarebutikk.

Og så seier dei noko som minnar deg om noko som skjedde i ditt eige liv, som når Lane stryk handa si gjennom håret til han korpsguten, litt på same måte som då du forsiktig rørte ved håret hans, berre for å kjenne korleis det føltest, og du skalv og var redd han kom til å merke det, eller flytte seg bort frå deg, men han vart verande. I det minste til han verkeleg drog. Og du byrjar å gråte av små augeblikk, kjenner det i hjartet og sjelen når Lorelai og Max kyssar kvarandre og Luke ser det, fordi sjølvsagt vert Lorelai og Luke saman til slutt, dei er meint for kvarandre, men dei byrjar ikkje gå på stemnemøte før sesong fire og dei vert ikkje saman for godt før serieavsluttinga i sesong sju, og det er alt for lenge til. Og du lurer på om det finst ein slik Luke for deg, kanskje mest av alt fordi det er vår, og fordi han sitt hår du rørte ved eigentleg aldri brydde seg så mykje som du ville han skulle, trass i orda han sa og handlingane han gjorde. Trass i komplimenta og Piafturane. Men han er der likevel, i hovudet og hjartet ditt, og han kjem alltid til å vere der, det vert ikkje mindre sant sjølv om du har skrive det før. Men kanskje han ikkje er Luke, fordi hadde han vore Luke, hadde han visst det, burde han ha visst det, og du lengtar. Det er vår, og du er åleine, einsam i familieselskap. Du er glad i så veldig mange, elskar dei til og med, men det er ikkje det same som å ha nokon som gir deg sommarfuglar og full body chills. Og alt dette (og mykje, mykje meir) tenkjer du, medan det er djeveltimen og du burde ha sove for lengst. Men mora di har altså smitta deg med denne forkjølinga, og tårene kjem lett når tankeflugene får surre.

God natt. Og god påske. (Og unnskyld for at ytringar frå akkurat denne personen oftast heller mot det negative.)