Talking about love is like dancing about architecture.

Eg skulle eigentleg sove, men av og til freistar det så mykje meir med ein film når det følest som om heile verda har gått til ro og eg er den einaste som er vaken.

Eg har tatt til å lese ein fantastisk blogg, ein hjarteskjerande vakker og trist blogg, ein håpefull blogg med regnpyttar og grøn te (takk til besteveninne Valerie som linka meg til han). Så etter å ha lese innlegget om filmen Playing by Heart klarte eg ikkje vente lenger enn til i kveld, og no sit eg her med eit hjarte som følest inderleg tungt, ei slik tyngde ein føler når den ein elskar har sagt at han ikkje føler det same, eller ein har fått vite at nokon ein er glad i har døydd. Det er ei kjensle av å sjå nokon falle ned, falle saman, utan å kunne gjere noko, og det er ei kjensle av å halde rundt nokon i tjue minutt utan å tenkje over at tida passerer.

Eg klarer ikkje seie så mykje om filmen, og Kjersti skildrar det uansett så fint at eg treng ikkje skrive noko meir, eg vil eigentleg berre seie takk. Takk for hjartefylte menneske og hjartefylte filmar. Takk for regn i tjue grader og te på Mummitermos. Takk for pensumlitteratur som refererer til menneske eg ser opp til og som får meg til å smile. Og mest av alt, takk til alle dykk som eg er så inderleg glad i og vil halde rundt for evig og alltid.

Aldri gi opp. Aldri slutt å drøyme. Våg alltid å elske.