Haustspasering

Er det noko folk veit her i verda, så er det at det regnar i Bergen. Med andre ord er det veldig lurt å kjøpe seg støvlar om ein skal flytte her, eller om ein allereie bur her. Nokon vil prøve å overbevise deg om at det er nødvendig å ha designarstøvlar, men det er berre tull, det som har noko å seie er om du liker dei, om dei passar og om dei verkeleg held regnet ute.

Ein kan ha mange grunnar for å gå med støvlar, som at ein vil vere tørr på beina trass i korleis vêret er og ein vil halde seg varm og god, men den største og viktigaste grunnen for å gå med støvlar er, som me alle veit: å kunne hoppe i sølepyttar.

Eg har vore på ny spasertur i dag, lappen i den fyrste trestammen hadde forsvunne, den andre låg der framleis. På Nordnes fann eg ei statue som hadde fått ankelvarmarar, samt eg fann sola:

Og så fann sola regnet:

Og då eg kom heim hadde trommenaboen slutta å tromme.

Haustkyss

Lauva endrar drakt i skuggen, himmelen kyssar deg.

Regndropane som står på slalåm nedover bussvindauga kan meir enn dei ser ut til, eg kjenner dei renne nedover den nakne kroppen min som ventar på deg og dei fristar meg. Glir sakte og kalde gjennom hud, nerver og muskelvev - heilt inn til beina mine - og vert ein del av meg.

Men det er vinden som gjer meg levande.

Vinden og vissa om at når det har gått ein dag til, kanskje to, så kan eg halde rundt deg igjen.

Hausthåp

Det finst eit punkt på veggen som eg ser på kvar kveld før eg sovnar. Nokre kveldar er det eit romskip som skal ta meg lengre enn noko anna menneske har reist før og eg skal vere den fyrste poeten som skriv eit dikt i det eg passerer ein fjern galakse og vinkar til Wall-E.

Andre kveldar er det eit hjarte, og eg minnest alle eg er glad i, alle eg har mista og alle som har knust meg. Dei kveldane tar det lang tid å sovne, og når eg endeleg flyr så er det med tårer i auga.

I kveld er punktet ein flamme av håp som eg varmar hendene mine på. Fordi utan håp er me ingenting og eg veit at sjølv om me har evner til å gjere kvarandre vondt, så er me minst like flinke til å vere gode medmenneske og det er noko som bør stå høgt på lista over ting ein skal gjere:

- hente barna i barnehagen

- handle mat

- vere eit godt medmenneske

Alt me treng er kjærleik. (Og kanskje ein kopp kakao.)

Haustteikn

Sist veke kommenterte eg på eit innlegg på bloggen til Helene der eg sa eg skulle gå tur, men på grunn av nokre veldig fine distraksjonar så vart planane mine endra. På onsdag kom ein av mine beste vener, Guro, og kjærasten hennar til Bergen og var her i to dagar. Dagen etter kom bømlingen min på besøk og plutseleg var veka over. Men i går, kjære vener, då trassa eg regn, vind og kvalme og var ute i eit par timar på fyrste del av den runden eg plar ta langs gatene her. Eg ville helst gå meir, men eg fraus og var svolten, så det får vente til ein annan dag.

På turen gøymde eg to lappar i trestammane på Nordnes, her er den eine:

Hausthei

Hei, kjære menneske.

Høyrer de meg?

Står mikrofonen på?

Eg har vore på tre kinoar i løpet av åtte dagar og eg har kyssa kjærasten min fleire gonger enn eg har tal på.

Eg har sett to teaterframsyningar på fire dagar og eg har drukke koffeinfri latte med soyamjølk fordi eg kunne. Smaken var som å dra tilbake i tid og vere i Bremen igjen i 30 varmegrader med ei jordbærkorg frå torget og lange spaserturar framfor oss.

Det regnar i Bergen igjen og himmelen er svart, så eg drikk kakao, drikk te, drikk vatn, et soyayoghurt, les pensum, høyrer på musikk, drøymer om finingen min når eg er vaken, drøymer om tortur når eg søv og vaknar med tårer i auga, går på seminar, går på førelesing, går på kafé, går på kjøpesenter, går i gater, på vegar, langs fortau, på murkanten, over brua, opp trappene, inn i hjartet ditt.

Det er haust.

Fargane er sterkare no.

Kjenslene er sterkare no.

Tårene kjem oftare no.

Men det går litt betre når eg er elska.