Hausthåp

Det finst eit punkt på veggen som eg ser på kvar kveld før eg sovnar. Nokre kveldar er det eit romskip som skal ta meg lengre enn noko anna menneske har reist før og eg skal vere den fyrste poeten som skriv eit dikt i det eg passerer ein fjern galakse og vinkar til Wall-E.

Andre kveldar er det eit hjarte, og eg minnest alle eg er glad i, alle eg har mista og alle som har knust meg. Dei kveldane tar det lang tid å sovne, og når eg endeleg flyr så er det med tårer i auga.

I kveld er punktet ein flamme av håp som eg varmar hendene mine på. Fordi utan håp er me ingenting og eg veit at sjølv om me har evner til å gjere kvarandre vondt, så er me minst like flinke til å vere gode medmenneske og det er noko som bør stå høgt på lista over ting ein skal gjere:

- hente barna i barnehagen

- handle mat

- vere eit godt medmenneske

Alt me treng er kjærleik. (Og kanskje ein kopp kakao.)