Ditt livs rolle

Eg ser deg bak sceneteppet. Ser skoa dine som trippar medan du gjer deg klar til å møte publikum. Møte den forventningsfulle stilla. Møte meg.

Du er så vakker der oppe. Så full av liv.

Eg trur du liker deg best som andre menneske. Det er nærmast som om du distanserer deg frå deg sjølv i alt du gjer. Kanskje det er difor eg vert både glad og trist av å sjå deg der oppe. Du er vakker, men du er fortapt.

Eg ser deg etter framsyninga. Du står i eit hjørne i foajeen og snakkar med menn som aldri har gått på teater før, men som meiner at du er den beste skodespelaren dei har sett. Mannen i dress og slips gir deg ein bukett med solsikker. Hadde me kjent kvarandre, hadde eg gitt deg solsikker kvar dag. Og roser. Og tulipanar. Og dei små, kvite blomane som alltid ser så uskyldige ut. Eg hugsar ikkje kva dei heiter, men eg trur du hadde likt dei.

Jordkloten roterer saktare når du er i rommet. Støvkorn dansar kring kroppen din og lengtar etter å klamre seg fast til deg. Vere med deg heim.

Eg har tenkt på å spørje om du vil ta ein kopp kaffi med meg ein dag. Tenkt kor fint det hadde vore å vakne opp ved sida av deg, ete frukost saman og dele avisa, men eg veit at me høyrer til i kvar vår verd.

Før eg legg meg kjøper eg billett til dei siste fire framsyningane. Finn ut kva sete som kan gi meg ei større verdsetjing av prestasjonen din, og planlegg kva eg skal ha på meg.

Og jorda roterer vidare.