Eg lurer på om havet gir meining for deg. Om du klarer å lene deg inn mot stormen og stole på at han tar i mot deg. At han tar vare på deg.
Eg lurer på om du stoler på verda. Ikkje på ein overdrive naiv måte, men på ein realistisk og vakker måte. Ein "alt i verda kan ikkje vere ille"-måte.
Det finst så utruleg mykje å gråte for. Det finst så utruleg mange å gråte for.
Eg håper me klarer å bruke tårene til noko godt. At me kan samle dei i små reagensrøyr og studere dei. Sjå kvarandre sine minne og forstå at dei me ser på fjernsynet kunne vore familien vår. At dei er familien vår.
Eg håper me klarer å finne stemmane våre.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar