Glitter In The Air

Have you ever fed a lover with just your hands?
Closed your eyes and trusted, just trusted?
Have you ever thrown a fist full of glitter in the air?
Have you ever looked fear in the face and said “I just don’t care?”

It’s only half past the point of no return
The tip of the iceberg, the sun before the burn
The thunder before the lightning, the breath before the phrase
Have you ever felt this way?

Have you ever hated yourself for staring at the phone?
Your whole life waiting on the ring to prove you’re not alone
Have you ever been touched so gently you had to cry?
Have you ever invited a stranger to come inside?

It’s only half past the point of oblivion
The hourglass on the table, the walk before the run
The breath before the kiss, and the fear before the flames
Have you ever felt this way?

lalalalalalalala

There you are, sitting in the garden
Clutching my coffee, calling me sugar
You called me sugar

Have you ever wished for an endless night?
Lassoed the moon and the stars and pulled that rope tight?
Have you ever held your breath and asked yourself “Will it ever get better than tonight?”
Tonight

No tikkar klokka sakte over til å verta 00.00, som vil seie at det strengt tatt er ein ny dag, 1. juledag (som faktisk er dåpsdagen min).

Eg veit ikkje; er det vanlegast å skrive skryteinnlegg etter ein har opna alle gåvene, ete all maten og sunge alle songane? Ok, eg vil skrive eit skryteinnlegg, eit skryteinnlegg om Hilður. Jenta (eller skal eg seie mannen?) som hadde designa ei bok med eit utval av mine dikt og hennar bilete, og fått ho innbunden som ei skikkeleg bok av eit eller anna tysk firma (så vidt eg forstod av pappen ho var pakka inn i). Den beste gåva eg nokosinne har fått! Eg vart mållaus då eg pakka ho opp. Overvelda, overraska... you name it.

Mi kjære Hilður, som eg så ofte vil klemme, men som eg ikkje får gi meir enn eit handshake. Hilður som smiler, strålar, og som gir meg trua på menneske tilbake, når ho i blant ser ut til å forsvinne.

Tusen takk for at du er til, Hilður. Tusen takk for alle minnene, all latteren, og mest av alt takk for at du er ærleg. Så utruleg glad i deg! (Litt kliss må du tåle!)

It's like a time-spacecontinuum thing

Det verkar som om alle er i si litle verd i dag. Sveinbjørn går rundt i eigne tankar, og ser heilt forvirra ut når eg skal til å spørje han om noko. Utvik sit med headset på øyrene og komponerer det neste store musikkstykket, og Siri og Floyd er så omslynga i kvarandre sine armar at dei ikkje har plass til meir enn seg sjølv, men det er veldig skjønt.

På grunn av alle desse, samt andre som har vandra rundt totalt oppslukt av dagdraumar og kjærleikshåp, har eg byrja på ein tekst til media som heiter "Min verden" (ja, eg skriv han på bokmål, det berre vart slik...). Til no er han berre på tre (ganske korte) avsnitt, og mobilen min fann ikkje brillene sine så han kunne ikkje hjelpe, men eg håpar eg vert ferdig til måndag, sidan det faktisk er siste frist.

Det er vanskeleg å skrive no om dagane, spesielt når tekstane er tvungne. I fylgje mobilen min har eg kunstnerisk teft, men eg klarer likevel ikkje å tvinge fram ei novelle (som visst nok er umogleg, seier han). Trass i dette, så prøver eg. Prøver, prøver, prøver... Three paragraphs and counting.

Ei ny verd

Eg skal skape ei ny verd. Ei verd der alle er vener. Der det ikkje er drama, ingen store kranglar som fører til utsagn ein ikkje meiner. Ei verd der alle seier kva dei tenkjer og føler, slik at ein ikkje treng å kunne lese tankar.

Eg veit at eg er til grader naiv, men eg likar ideen om at alle menneske har noko fint i seg, at alle kan kome overeins med kvarandre. Eg seier ikkje at det ikkje finst vonde ting her på litle Tellus, at alt er roseraudt og himmelsk om me berre opnar auga, eg veit inderleg godt kor jævleg det kan vere å leve, men me treng ikkje gjere det verre enn det er?

Kanskje me bør starte ein kampanje, få fram kor viktig det er å vise kva me synest om andre, kor glad me er i venene våre, familien. Eg skulle så inderleg ynskje at me kunne ha levd i lag, utan å såre kvarandre. Og mest av alt skulle eg ynskje me kunne ha vorte flinkare til å vere ærleg, fordi å vere ærleg er grunnmuren for å oppnå tillit og styrka forhold.

The Heart of the Matter

Er det ikkje skummelt korleis nokre ting kan slå deg rett i ansiktet? Bøker, filmar og songar som gir deg ei kjensle av at du kanskje ikkje er så åleine likevel, andre har gått igjennom det same. Og du veit jo at alle har kjensler, alle går igjennom vonde hendingar, men trass i at du er klar over alt dette, så føler du deg så skrekkeleg einsam.

"Kva skal eg høyre på no?" tenkte eg, og hamna på The Heart of the Matter sunge av India Arie, ein song som er på filmsoundtracket til Sex and the City. Eg har høyrt på det mange gonger tidlegare, men kanskje ikkje lytta heilt etter.

(...)
I've been learning to live without you now
But I miss you sometimes
The more I know, the less I understand
All the things I thought I knew, I'm learning them again
I've been tryin' to get down to the Heart of the Matter
But my will gets weak
And my thoughts seem to scatter
But I think it's about forgiveness
Forgiveness
Even if, even if you don't love me anymore

These times are so uncertain
There's a yearning undefined
And people filled with rage
We all need a little tenderness
How can love survive in such a graceless age
And the trust and self-assurance that lead to happiness
They're the very things we kill, I guess
Pride and competition cannot fill these empty arms
And the work they put between us,
You know it doesn't keep us warm

Eg merka korleis eg høyrte ekstra godt etter. Fordi eg veit ikkje heilt kva for nokre tankefluger som surrar rundt i hovudet mitt nowadays. Eg prøver få med meg kva dei mumlar på, når dei flyr forbi, men det finst for mange av dei og alle seier forskjellige ting.

I wanna be happily everafter
And my heart is so shattered
But I know it's about forgiveness
Forgiveness
Even if, even if you don't love me anymore

Eg har byrja å raudme kvar gong eg pratar med "han". (Er det veldig fjortis å kalle han for "han"?) Eg smiler som ein tosk, føler meg latterleg, analyserer, overanalyserer, trippeloveranalyserer, reflekterer... No er det "han" som opptar tankane, "han" eg drøymer om kvar natt. "Han" som får meg til å tenkje at kanskje, berre kanskje, i eit anna univers der folk ikkje bryr seg om aldersforskjellar og der eg verkar attraktiv; så kan eg kysse han.

19 years of fabulous

Så var dagen der. Dagen eg har venta på i sånn cirka eit år. 20. november, ein nydeleg dato, om eg får seie det sjølv. Fantastisk fordi... fordi me har hatt norskprøve, sjølvsagt!

Nei, ok, eigentleg fordi eg har bursdag. Som i og for seg er veldig kjekt, MEN eg er sjuk. Eg vert sjukare og sjukare, eg har eit supertungt hovud og hostar og snufsar, eg er generelt lei. Men kan eg vere heime? Nei. Fordi Birte har aldri vore borte når det har vore prøve på skulen, ei heller har ho tenkt å byrje med det no. Men i morgon, då kan ho vel vere heime? Nei, fordi då skal me skrive stil. Som er kjekt, men ja...

MEN (men, men, men...) sidan det då er min dag i dag (ja, eg veit det er fleire som har bursdag i dag, men whatevZ), tenkte eg at eg skulle skrive litt trivia om meg sjølv, ting de kanskje ikkje veit...

Tada!:
- eg synest at å setje på plass varer (helst matvarer) etter at eg/me har handla, er noko av det kjekkaste i verda.
- eg vert sjeldnare forkjøla no enn då eg framleis hadde mandlene, men no når eg vert sjuk, vert det mykje verre og varer lenger.
- eg veit ikkje namna på folka i band eg likar, eg synest heller ikkje at det er nødvendig å vite det.
- (MEN) eg kan ikkje fordra når personar høyrer på musikk eller nettopp har sett ein film/TV-serie og så ikkje hugsar kva artisten/bandet/filmen/TV-serien heiter. Altså, om det er noko dei høyrer/ser mykje på.
- eg får dei beste ideane mine når eg er på badet, men gløymer dei ofte før eg kjem tilbake til rommet eller ein annan stad der eg kan skrive dei ned.
- på ungdomsskulen gjekk eg i Mudd-bukser frå JC og brukte collegejakker frå BikBok (og Vero Moda).
- uansett kva som skjer med meg her i livet; eg SKAL ha vindeltrapp i min komande bustad/hus.
- eg vert utruleg fort glad i folk, held fast ved dei lenge og saknar dei ofte.
- overtalet av dei fantastiske vaksne eg har møtt/kjenner, har vore lærarar.
- smalltalk er noko av det verste i verda (denne har de sikkert fått med dykk etter sist blogginnlegg, men...).
- dei åra eg gjekk på ungdomsskulen sov eg gjennomsnittleg 3-4 timar kvar natt.
- eg ser ingen store problem med forhold der det er ein tydeleg aldersforskjell, så lenge begge partane er myndige og bryr seg om/elskar kvarandre.

Ha ein god Birtedag! (xD)

Aaah, the smell of gooey hair colouring products...

Med dagens frisørtime ferskt i minnet, vil eg nytte sjansen til å liste opp alle grunnane til at eg skulle ynskje eg kunne ha farga og klippa håret sjølv:
- eg må sjå på mitt eige sjølvbilete omtrent heile tida
- eg må ha tvungen small-talk (trass i at eg sit og les i boka eg har med)
- frisøren stylar aldri håret slik eg vil ha det, men manipulerer det inn i ein rar form
... og no kjem eg ikkje på meir, VISSTE eg burde ha skrive det ned medan eg sat der. xD Oh well, eigentleg har eg det heilt fint, eg har ny hårfarge, bittelitt kortare hår, og eg kan studere forelskingsobjektet mitt nesten dagleg, medan eg faller meir og meir.

Og woohoo, om tre dagar vert eg 19! Då vert det muffinsutdeling, yet again. :)

Picture of zhe hair(colour) per request by supercute Aida, and yeah; I've got curlZ:

7 løyndommar

Okay, så Fie utfordra meg, og kven kan seie nei til slik ein vakker sjel? Så her kjem sju løyndommar (vel, more like trivia) om yours truly:

1. Eg har aldri trudd på Julenissen, Tannfeen eller noko som helst overnaturleg knyta til barndom/høgtid.

2. Eg har vore singel sidan 13. januar 2003.

3. Baderomslydar er ekle, så unnskyld til miljøet, men eg lar vatnet renne veldig mykje av tida eg oppheld meg der. (Ikkje during sminkeprosessen og alt det, men.)

4. Eg dusjar og vaskar håret kvar dag, og får heilt fnatt om det går ein dag der eg ikkje får tatt dusjen min.

5. Denne er ikkje secret for dei som kjenner meg, men eg er forelska i ein lærar på skulen and he doesn't know it.

6. Då eg vart fødd og hadde navlestrengen surra to gonger rundt halsen, var jordmora og legane sikre på at eg kom til å døy.

7. Eg kan framleis alle dei 12 geologiske periodane by heart, som var noko av det fyrste me måtte lære i 8. klasse, meaning at eg har hugsa på det i over seks år... (Prekambrium, Kambrium, Ordovicium, Silur, Devon, Karbon, Perm, Trias, Jura, Krit, Tertiær, Kvartær)

Eg er eigentleg ikkje særleg fan av utfordring, men for the heck of it; Cavie, Neda og Nøve.

Literary soundtracks

Har du det slik at du assossierer i tide og utide, slik som meg? Eg ser ei rose og tenkjer på læraren eg hadde frå 1.-4. som gav alle ei gul rose då ho skulle slutte, fordi ho alltid køyrte rundt i den gule bilen sin. Eg tenkjer på Nick Cave og på Jon Almaas som har skrive kva all slags ulike kombinasjonar av fargar og antal har å seie når ein skal gi roser til nokon. (Ei raud rose tyder at du begjærer personen. Think about kor mange som gir enkle, raude roser på utdelingar og den slags, utan å vere klar over det.)

På rommet mitt har eg over 230 DVDar og eg assosierer noko med kvar einaste ein av dei, det same med CDane og bøkene som begge er i omtrent like mykje antal, om eg hadde leita fram alle og summert.

Når eg leser ei bok høyrer eg vanlegvis på musikk, og dermed vert akkurat den plata eller den artisten assosiert med den utvelte boka. Då eg lånte Harry Potter-bøkene til ein kamerat, var det Regina Spektor - Begin to Hope. Jan Kjærstad - Tegn til kjærlighet høyrer i lag med Ane Brun - Changing of the Seasons og no som eg leser Carlos Ruiz Zafón - Engelens spill, er det Bonnie 'Prince' Billy - The Letting Go. Så i dag tidleg då eg sat på ein (meir enn) fullasta buss på veg til skulen og drog opp den 635 sider lange boka og tok til å lese, kunne eg høyre Bonnie i det fjerne, sjølv om eg sat (for meg sjølv, men langt i frå åleine) på ein buss der fjortispraten nærmar seg ei kunstform.

Assosierer du mykje? Har du minne som straumar ut av deg når du ser dei mest trivielle ting? (Sorry, tenkte eg òg skulle teste ut å ha spørsmål til slutt...)

A look into the future

Havet slår inn mot klippene på Isle of Wight. På den eine bakketoppen står eit einsleg hus og kjempar i mot stormen. Det vart bygd spesielt for eigaren og vindeltrappa på innsida går opp til eit stort tårn der eigaren har kontor med panoramautsikt. Når ho treng eit avbrekk frå skrivinga, tar ho gjerne taubanen som går ned til sjøkanten og opp igjen, fordi då føler ho at ho lever, men i dag er det for sterk vind, så i staden for lagar ho seg ei kanne med peparmyntete og tar på den enkle, blå NoaNoa-kjolen sin og har den gode strikkejakka over. Strikkejakka ho kjøpte ein septemberdag i Haugesund då livet verka så utruleg kort og langt på same tid, og då ho elska ein mann som alltid såg ut til å forlate henne.

Ho elskar han framleis, og han klarer alltid snike seg inn i tekstane hennar, sjølv når ho prøver å unngå det.

Kontoret er fylt med bokhyller der bøker og personlege suvenirar lever i eit harmonisk parforhold. Dei to tekoppane ho kjøpte på ei antikvitetsmesse i 2007, som verkar som ei æve sidan, står på toppen av ei høg bunke med pocketbøker og Amadeus, telyshaldaren den store kjærleiken gav henne til 18 årsdagen, har fått heidersplass.

Ho har enno ei Agatha Christie-hylle og Hercule Poirot er framleis ektemannen hennar, sjølv om ho las den siste boka om han, der han døyr, i 2004. I hylla har ho Paris-vifta ho kjøpte då ho var på språkreise med to, på den tida, nære veninner.

Forfattaren brukar ikkje laptop til den kreative skrivinga lenger. Han er god for å halde kontakt med vener og for å kjøpe nye bidrag til filmsamlinga som aldri ser ut til å ha ein ende, men når ho skal bruke fantasien er det ingen tastar som er betre enn Wolfgang sine. Wolfgang som har vorte over 100 år gammal og som det er eit under at fungerer. Ho elskar han høgare enn noko anna materialt ho har.

Huseigaren har hatt det nye namnet sitt i 30 år og har aldri angra på at ho endra det, og strikkejakka ho kjøpte onsdag 17. september, 2008, var eit av dei beste kjøpa ho noko gong gjorde.

Birte Valkyrje Lund seier hallo frå framtida og viser eit bilete av strikkejakka som gjorde alt mogleg:

(Og nei, eg har ikkje endra namn, men det er det namnet eg vil endre til når/om eg gjer det. Og jakka er meir blå enn ho ser ut som på biletet.)