(Rather innocent) Confessions

Opp igjennom åra har eg høyrt kritikarar og radiovertar slakte Sting-songen Yellow Lemon Tree, men eg har alltid elska han, han minnar meg om problemfrie sommarar med telt i tante og farbror sin hage, å kaste seg uti havet utan å tenkje på brennmaneter og å ete mamma sine heimelaga bollar og drikke mamma si heimelaga saft på steinane nede med sjøen. Og når me snakkar om Sting, eg synest at "A gentleman will walk but never run" frå An Englishman in New York er omtrent den beste linja frå ein song nokosinne.

Då eg gjekk på barneskulen så drakk eg ein gong det farga vatnet som var igjen etter me hadde mala med vassmaling i ein time, fordi eg syntest det var morosamt kor forferda nokre av dei andre jentene i klassen vart og det gjorde at eg følte meg tøff.

I barnehagen, medan det var populært å syngje stygt om representantar av det andre kjønnet, song eg alltid i mot mitt eige kjønn fordi det var som regel gutar som ville klatre i buskar og tre og leike at det fanst drakar oppe på fjella i det fjerne, og så syntest eg det var gøy å gå i mot det alle dei andre jentene gjorde.

Når eg tenkjer på 17. mai i barndommen min så hugsar eg mest kor vondt det gjorde å måtte ta på bunaden om morgonen, særleg fordi foreldra mine vart småstressa av å skulle kle på tre ungar på same tid, og fordi eg aldri har følt spesielt sterke kjensler for landet mitt (sjølv om eg er veldig takknemleg for å bu i eit demokratisk og fritt land) så har 17. mai i dei seinare åra handla mest om å møte menneske igjen som eg ikkje ser så ofte etter å ha flytta til Bergen. Men i år skal eg for fyrste gong ikkje feire 17. mai heime i Tysvær, og sjølv om det er litt trist så følest det likevel ganske greitt. Eg skal på tivoli med Charlotte og har lyst til å kjøpe ein av dei overprisa heliumballongane som alltid ser ut til å ende opp med å fly til himmels, og elles så kjem nok dagen til å gå til bacheloroppgåveskriving.

Eg saknar å springe rundt i skogen og gøyme meg i fjellholer, klatre i tre og lage spyd og pil og boge med speidarkniven min (som eg hadde sjølv om eg aldri gjekk i speidaren), og eg saknar kjensla av saltvatn på huden min.

Eg veit framleis ikkje om eg har ein jobb til sommaren.

Eg er forelska.