Poesipause

Kanskje det er no eg burde skrive eit blogginnlegg, tenkjer eg for meg sjølv, der eg nesten sovnar på Macen og høyrer musikk omvendt kronologisk i iTunes etter når songane vart lagt til. Det er som å gå bakover i tid.

I går (fredag) gret eg nesten heile dagen, eg gret så mykje at eg fekk vondt i hovudet og ville bort frå bøker og Worddokument og nettressursar og tastatur og alt som hadde med ordgrense og tidsfristar og akademia å gjere. Heldigvis har eg ein fin ein som ringde meg og fekk meg til å le og i dag har eg vore flink. Aller mest treng eg å kvile, men det har eg ikkje tid til, difor prøver eg å verte ferdig med bacheloroppgåva før tida slik at eg kan lure meg til kviletid før heimeeksamenen i det andre faget byrjar, fordi bømlingen min og eg skal feire at eg er ferdig og eg har tenkt å lage kake og yndlingsmiddagsretten min før me skal på konsert med Goran Bregovic Wedding and Funeral Orchestra.

I det store går det nok fint, det er berre eksamensperioden som gjer meg litt rar, er nok ikkje heilt sunt å måtte skyve (nesten) alt bort for å fokusere på pensum og skule. Med det i bakhovudet er det ikkje så merkeleg at eg får nokre små samanbrot i blant. Og så kjenner eg at eg saknar tekstane mine, å berre dikte og skrive (forhåpentlegvis) meir interessante blogginnlegg enn dette (sjølv om eg synest det er småteit å kritisere eigne blogginnlegg, då kan ein jo berre droppe å poste dei), men det må sannsynlegvis vente til eksamensperioden er over, eller i alle fall til bacheloroppgåva er ferdig og eg kan kysse bømlingen min igjen.

Berre vent, kjære vener, plutseleg er eg ein poet igjen.