Eg er liv

Eg pustar.

Eg lagar liv.

Er liv.

Lever i eit augeblikk,

ser ut av vindauget medan verda køyrer forbi,

stille,

sakte,

tar nokre stopp langs vegen for å plukke opp andre som skal vidare til ein stad eg ikkje kjenner og aldri kjem til å kjenne så lenge eg står her for meg sjølv, så lenge eg står her og er.

Berre er.

Held deg i handa og veit at eg er elska.

Det er elvebåten, ormen, hallen, fjelltoppen, verda bak skyene som er ein hund, ein teddybjørn, eit hjarte av skum på baderomsgolvet. Det er tunge steg, men dei gir meining, det gir meining å puste og gå i mørkret som kjem tidlegare no som me har funne ei ny tid.

Me skal finne nye gater, verte kjent med nye brusteinar, nye kafear, nye koppar med te. 

Kroppshistorie

Livet mitt finn du i auga mine,
det finst stiar der som eg ikkje har prøvd ut enno
og om du kikkar lenge nok kan du sjå stjerneskot.

Kinna mine har kjent regn,
kjent sol,
kjent vind,
kjent klemmar,
kjent kyss.

Leppene mine har kjent deg,

har smilt når dei har sagt namnet ditt,

har kjent smaken av tårer.

Beina mine har vore i skog,

på fjell,

på strender,

på hustak,

i Paris,

i London,

i Krakow,

i konsentrasjonsleirar,

i Disneyland,

i Praha,

i Berlin,

i København,

på stader eg ikkje hugsar.

Armane mine har omfamna tre,

omfamna besteforeldre,

foreldre,

sysken,

vener,

puter,

bamsar,

mammakåpe.

Armane mine passar perfekt rundt kroppen din.

Auga mine ser deg.

Kinna mine kjenner deg.

Leppene mine søker dine.

Hjartet mitt er ditt.

Om å lukke auga og lytte

Ho går gatelangs med regn som dryp frå hårtuppane, frå nasen, lurer seg ned i nakken og trenger gjennom lag av ull og polyester, heilt inn til huda som helst vil vere åleine, borte frå alt anna. Ho kjenner desse gatene, lyktestolpane, husa, butikkane. Ho ser seg ikkje rundt før ho kryssar vegen, ho berre lyttar. Å lytte er så mykje ærlegare enn å sjå.

Ho lukkar auga og lyttar når han seier at han elskar henne, for å høyre om han meiner det, og når han spør kvifor ho lukkar auga når han vil ha blikkontakt, så seier ho at det er fordi ho lever etter den Beatlessongen ho høyrde då ho gjekk på ungdomsskulen. Den som er så sann og vakker og trist på same tid. Og så nynnar ho på den songen, syng nokre linjer og drøymer seg bort til sommarkveldar på stranda, bål og nakne kroppar med gåsehud i det dei kjem opp frå vatnet.

Det er mørkt ute no. Ho kjenner lukta av middagar som vert gjort i stand heime hjå familiar ho aldri kjem til å møte, men som vil finne veg inn i hjartet hennar fordi dei lagar chana masala og det minner henne om han ho elska ein gong, for lenge sidan, og kor glad han var den ettermiddagen i London då han tok handa hennar og spurde om dei skulle ete under stjernene.

Gatene er kalde, det luktar som om det skal til å snø og ho stoppar opp eit augeblikk, set seg på kne og legg hendene inntil steinplatene med frostmosaikk og glitter. Alt ho ynskjer seg er ein kopp kakao og ei varm omfamning. Ho reiser seg sakte opp, lukkar auga og går over til gata som tar henne heim.

Gullhår

Eg har verda i handa mi og gull i håret, men ingen fuglar på taket. Eg har blondegardiner som eg kan trekkje framfor auga dine, eg kan dykke ned i djupet ditt og fylle deg til randen av fyrverkeri, men eg veit ikkje kva du liker best av te og kaffi.

Du søv i armkroken min når eg fiskar deg inn, men det du vil mest er å leve i draumane dine.

Eg har verda i handa mi og gull i håret, men eg kan ikkje få deg

til å danse,

til å syngje,

til å elske,

til å leve.