Eg er liv

Eg pustar.

Eg lagar liv.

Er liv.

Lever i eit augeblikk,

ser ut av vindauget medan verda køyrer forbi,

stille,

sakte,

tar nokre stopp langs vegen for å plukke opp andre som skal vidare til ein stad eg ikkje kjenner og aldri kjem til å kjenne så lenge eg står her for meg sjølv, så lenge eg står her og er.

Berre er.

Held deg i handa og veit at eg er elska.

Det er elvebåten, ormen, hallen, fjelltoppen, verda bak skyene som er ein hund, ein teddybjørn, eit hjarte av skum på baderomsgolvet. Det er tunge steg, men dei gir meining, det gir meining å puste og gå i mørkret som kjem tidlegare no som me har funne ei ny tid.

Me skal finne nye gater, verte kjent med nye brusteinar, nye kafear, nye koppar med te.