Eg kan få det til

Eg saknar menneske eg ikkje har møtt. På veggen heng det bilete av vener eg nesten aldri ser, men som eg framleis er glad i, og om eg hadde hatt moglegheita skulle eg ha invitert alle på ein stor middag, slik som dei gjer på film, men leilegheita mi er berre 18 kvm og eg er ikkje så flink til å vere vertinne, men eg liker å lage mat. Mrs. Dalloway laga festar for å dekke over stilla, men eg liker stilla og eg skjøner ikkje kvifor så mange er redd for ho. Kanskje dei er redd for kva som kjem til å skje når dei er åleine med seg sjølv, slik som kjøpesentra og butikkane må ha det, der dei alle speler kvar sin musikk. Det er forståeleg at dei ikkje vil høyre grashopper, men det treng ikkje alltid vere ein konkurranse. Me treng ikkje alltid å konkurrere med kvarandre, kan me ikkje berre eksistere og gjere vårt beste for å fungere i same verd?

Eg burde leggje puslespel igjen, det er frykteleg lenge sidan sist og det gir meg ei ro som lite anna kan, men eg tør ikkje byrje på noko som kjem til å dra meg bort frå det eg eigentleg skal gjere. Eg har nok distraksjonar i mitt eige hovud, og uansett kor mange tårer som fell og panikkanfall som overveldar meg, så skal eg klare dette. Eg skal klare å skrive denne oppgåva som driv meg til vanvidd, fordi eg har verdas beste støtte i han som elskar meg og det finst eit liv der ute som me skal leve i lag når dei 70+ sidene er fylt ut.

Eg kan få det til.