Je t'aime

Han tok henne i handa, og det var alt ho trong. Ingenting kunne verke meir ekte og ho kunne aldri føle seg meir levande enn då handa hans heldt henne i ro. Heldt henne trygg. Og ho elska han så utruleg høgt, akkurat i det augeblikket. Ho kjente murveggen knuse og tankane fly. Ho kjente kvart hjarteslag og kvar tåre som seinare kom til å falle. Han skreiv med peikefingeren i handflata hennar.

"Elskar du meg?"

Dei dansa der senga seinare kom til å stå. Han lét den ledige handa stryke henne over ryggen og kyssa henne forsiktig i pannen, på augelokket, på haka, i det litle søkket der halsen går over til å verte bryst.

"Ja, men elskar du meg?"

Framleis stille falt tøy til golvet. Han kyssa kvar føflekk på armen hennar medan ho vogga sakte til musikken berre dei kunne høyre. Vinglas vart fylt til randen, og kjærleiksdikt vart skrive på veggen med leppestift og bringebær.

Under eit malt univers låg dei der senga kom til å stå. Éi natt omslynga i kvarandre for å verte eitt, ei anna lengst mogleg borte frå kvarandre, men kom alltid til å finne tilbake. Til musikken som alltid vart spelt, tidvis rungande, tidvis nærmast lydlaust.

Han teikna på henne. "Du kjenner meg betre enn nokon annan. Når eg høyrer eit vakkert sitat, er du den fyrste eg vil dele det med. Når det regnar, tenkjer eg kor glad du kjem til å verte for å kunne bruke paraplyen du har hatt sidan du var ei lita jente. Kvar forbigåande kvinne i kjole minnar meg om deg, og musikken vår er utan like. Utan musikken vår vil eg døy...

Sjølvsagt elskar eg deg - du er andedraget mitt."