Å kjenne (og elske) seg sjølv

Eg har aldri vore ein særleg utadvendt person, men eg seier i frå når noko er verdt å setje spørjeteikn ved. Eg har ikkje hatt ein kjærast sidan 8. klasse, men eg tør prate med verdskjente skodespelarar eg forgudar. Eg har mild sjølvdiagnostisert OCD, og sjølv om eg elskar menneske har eg tidvis tilfelle av sosial angst som eg trur sommarjobben min har hjelpt meg takle.

Denne sommaren har eg fyrst og fremst gjort meg meir kjent med meg sjølv. Kanskje eg ikkje har lært så mykje, men heller innsett ting. Som at eg:

- moglegvis ikkje endar opp som lektor, men likevel vil fullføre studiet slik at eg har sjanse til å jobbe som det om det er noko eg kan tenkje meg etter fem år ved universitetet.

- føler eit sterkt behov for å bu i England når eg er ferdig med mastergraden min. Eg kan ikkje vente med å bu der til eg er pensjonist.

- synest teater er det beste i verda (men det visste eg allereie).

Eg kan verte nervøs av bagatellar, men eg har møtt og snakka med nesten-ektemannen min, og i dag vart eg intervjua om det. Eg saknar Vardafjell og veit at åra der er minne eg må ta godt vare på, og i morgon skal eg innom og besøke Alice og gratulere Gatsby med dagen. Og sjølv om eg har fleire allergiar enn kva burde vere mogleg, kan eg likevel bake fantabulous kaker og servere dei til småstressa journalistar.