Sort of inspirert av Nøve skreiv eg ein liten tekst i dag, etter ein ganske lang tørkeperiode (sett bort i frå nokre små dikt her og der).

In Memoriam

I trappeoppgangen heng ei enkel lyspære frå ein slitt leidning. Han var kvit ein gong, fastbunden etter reglement, såg nesten stolt ut, skikkeleg. Lyset flimrar medan ei gammal kone – holete klede, tunge av skitt, pistrete hår – stavrar opp trinna, grip etter eit rekkverk som rotna bort for mange år sidan.

Kva er vel tid? Måleeining for dei trongsynte. Kva veg mest: dagen han sa han elska deg, eller året du brukte på ei utdanning du eigentleg ikkje brydde deg om?

Klumpen i magen er der framleis. Den gamle kona gir ut håplause host, er nesten ved etasjen sin. Berre nokre steg til, nokre få steg. Minnast å sjå barna lære å gå. Prøvande, fyrst, alltid med ei hand på noko stødig, ein kommode, ein stol. Korleis dei klamra seg til henne, og ho tenkte at for kvar dag ville dei trenge henne litt mindre.

Separasjonen var uunngåeleg, ho visste det, men berre å høyre dei i gangane éin gong til, sjølv den bråkete musikken sakna ho.

Å kysse bort smerte, lese dei i søvne, sloss mot dårlege dagar med kjeks og varm sjokolade.

Ho fører nøkkelen inn i låsen og ventar på ingen, men håpar på alt. Eit nytt host medan døra går opp - knirkinga er der enno, men dei har ikkje tid til å kome og fikse. Ho byrjar nesten å le, kven har vel tid desse dagar? Alle venene ho pla ha har mista tida si.

I spegelen møter ho eit trøytt blikk, blikket til ein framand. Høyrer fjerne rop, nokon leikar, ein stad der borte. Kvar finst denne gleda?

Dei takka henne, tok henne i handa og takka for det gode arbeidet, sa at det ho hadde gjort verkeleg hadde tydd noko. Takka henne og sendte henne av stad.

Ute på fortauet ligg framtida. Ein dag, snart, eller på golvet, nede i fyrste etasje. ”Ho greip alltid etter det rekkverket” ville dei seie, og ho skulle ikkje skrive nokon lapp. Kva skulle ho ha skrive?

Eg var elska, ein gong.