Skrivemaskinkjærleik

Det er noko med den lyden ein skrivemaskin lagar. Du må sjå ned i blant fordi bokstavane er organisert litt annleis enn på laptopen, men det gjer ingenting fordi med kvart tastetrykk smiler du meir og meir. Det gjer ikkje ein gong noko at a-tasten manglar. Du skriv med eit fargeband som fylgde med, og om du tar det av maskinen kan du sjå alle bokstavane som nokon før deg har skrive. Kanskje skreiv dei testamentet sitt på den skrivemaskinen. Kanskje dei jobba på eit kontor, var sekretær og måtte skrive ned alt som vart sagt under møta som dei måtte vere med på, sjølv om dei aldri fekk seie noko. Slikt passa seg ikkje.

Kanskje skrivemaskinen din har sett mange kjærleiksbrev i si tid. Kanskje skrivemaskinen hjelpte nokon med å finne den dei visste dei måtte dele resten av livet sitt med.

Kanskje dei var ein diktar, som deg. Som du prøver å vere. Kanskje dei òg sat oppe seint om nettene fordi tankeflugene surra for mykje og dei klarte ikkje sove, mørkret fekk flugene til å jobbe overtid og dei måtte skrive. Skrive for å handtere livet. Skrive for å arbeide gjennom alt som hendte. Skrive for å puste.

Han er så vakker, den tastelyden. Ein dag skal du sitje på Isle of Wight, oppe i tårnet ditt, med forfattarjakka og ein kopp te, og atter ein gong nyte lyden av bølgjeskvulp som møter tastetrykk som møter vindkast og klassisk musikk. Men for augeblikket skriv du brev til vener du saknar og leverer ein teateranalyse to dagar før fristen går ut.