Laurdagskveld

Den kjensla av å stå på kjøkenet og lage mat, å ha huset heilt for seg sjølv medan ein film snurrar og går på fjernsynet og ete dei beste steikte potetbitane du har smakt på lenge, og i staden for å stoppe opp og tenkje at det hadde vore fint med ein mann som kyssar deg i nakken medan du passar på at grønsakene ikkje vert kokt for lenge, så føler du deg lukkeleg. Glad og lukkeleg og tilfreds fordi det er slik det skal vere akkurat no. Og så har du jordbær med soyamjølk til dessert og vert ferdig med filmen som ikkje var spesielt bra, men fin likevel, ein slik film som får det til å krible og gjere litt vondt på same tid.

Tenk så fint å trivst i eige selskap!

Alltid

Ser du meg? Høyrer du meg? Bryr du deg om kva eg seier?

Desse tre spørsmåla som oppsummerer heile menneskerasen. Desse tre spørsmåla som oppsummerer hjartet mitt. Hjernen min. Desse tre spørsmåla som oppsummerer gåsehuden og frysningane nedover ryggen.

Eg ser deg. Eg høyrer deg. Eg bryr meg om kva du seier.

Du kan alltid snakke med meg. Det er ikkje alltid eg har eit godt svar å kome med, eit godt råd som løyser alle problema dine, men eg vil lytte og ynskje eg kunne ha gitt deg ein klem, der du sit i eit anna rom med laptopen på fanget. Og eg er her, berre ei tekstmelding unna.

Eg ser deg. Kjem alltid til å sjå deg. Vil alltid halde rundt deg, stryke bort den kortklipte luggen og kysse panna di.

Eg høyrer deg. Om du snakkar via tekst eller tale, vil eg alltid høyre på. Alltid lytte. Fordi eg trur du kan vere meir enn du er, du fortener meir enn du har og du kan gjere alt du vil, du treng berre ha like stor tru på deg sjølv som eg har.

Eg bryr meg om kva du seier fordi eg bryr meg om deg.

Eg veit dei seier at "alltid" er eit farleg ord, farleg å love slikt, men eg kan love deg dette fordi eg elskar. Eg vågar å elske, som er noko av det eg er mest stolt over når det gjeld kven eg er som menneske. Eg kan bake kjempegode kaker, eg har eit fint smil og eg vågar å elske. Alltid.

Om tid

Eg er som Skallmann, eg likar å ta meg god tid. Eg likar å vere på busstasjonen ein time før Kystbussen går. Det gir meg ei indre ro å kunne sitje og høyre på musikk og gå ut til busstoppet ti minutt før bussen faktisk møter opp (som igjen er eit kvarter før han skal køyre). Eg likar å gå gjennom gågata i Haugesund utan å ha eit mål med det; kanskje endar eg opp med å svinge innom Hasseløy, eller så går eg bort til den gamle gravplassen på Hauge med gravsteinar frå 1800-talet, og kanskje gir eg ein klem til eit tre på vegen. Eg likar å kunne ta meg tid til å verte kjent med det som er rundt meg, utvikle eit forhold med omgjevnadene og difor kunne gå gjennom dei same gatene i hovudet mitt når eg byrjar få eit nervøst samanbrot fordi det er munnleg eksamen neste dag.

På fredag sat eg min lit til det norske Postvesenet og sendte 3600 ord x 3 med snakk om det moderne teateret etter 1960 opp til Bergen. Eg føler eg kan aldri vite korleis det har gått på eksamenar, spesielt ikkje etter eg byrja studere ved universitetet, men det gjorde godt å kunne bruke sjølvbiografien til Helen Mirren som ei av kjeldene.

I går var eg med ei av dei beste veninnene mine i Haugesund og såg på gamle klede som hadde fått nytt liv, me åt thaimat og gav kvarandre klemmar, som er noko av det beste med å ha ei god veninne. Om kvelden feira eg 21-årsdagen til ei anna god veninne og fekk tilbrakt tid med vener eg ikkje har sett så mykje til etter me var ferdige på Vardafjell, og det føltest inderleg godt å kunne snakke om gamle medieprosjekt (som i retrospekt var ganske elendige, men i det minste hadde me det kjekt).

Som ei gåve til meg sjølv for vel overstått heimeeksamen, og som motivasjon til endå meir pensumøving før eg skal ha to munnlege eksamenar i midten av juni, kjøpte eg denne nydelege boksen på Inmari. Eg veit ikkje heilt kva eg skal ha oppi han, kanskje de har nokre forslag? Det må i alle fall vere noko veldig fint.

Du

Hovudet mitt har falt av, alt eg kjenner er adrenalin og endorfiner og eg føler blikket ditt på meg, der du står på andre sida av gata og er så totalt uoppnåeleg og jordnær på same tid. Eg vil strekkje ut armen min. Hjartet mitt nærmar seg brestepunktet, det pressar og vil eksplodere, bryte ut av skalet slik at eg kan tørre å kysse deg. Fordi det er det einaste eg ynskjar, der du står på andre sida av gata og ser så ufatteleg fin ut, så fin at eg vil ta ansiktet ditt mellom hendene mine og kysse deg, dra fingrane gjennom håret ditt, slik som dei alltid gjer på film. Eg veit at livet ikkje er slik, men i blant har ein slike augeblikk som gjer at ein byrjar tvile, art imitating life imitating art, som då han spanderte middag på meg og kyssa meg på kinnet, sa eg var så lik han, hadde aldri møtt nokon som var så lik han sjølv før.

Eg vil stå så nær deg at pusten din vert pusten min. Så nær at eg ikkje lenger ser deg tydeleg, kan berre føle deg. Sjå sollyset gjennom greinene og høyre deg oppsummere meg med tre ord.

(Og så er det så frykteleg vanskeleg å skrive eksamen når hjartet er fullt av tårer.)

Pensumpollen

Eg skriv innlegg som ikkje skal publiserast før om eit halvt år og synest tida går forferdeleg fort og skrekkeleg seint på same tid. Eit av Apotek 1 sine pollenråd er å vere innandørs mest mogleg, men det går fint fordi eg må lese til eksamen og skal berre ut for å ta ein snartur til Spar og sjå om eg finn noko som ikkje får kroppen min til å gå amok, fordi eit anna punkt på pollenallergilista var: "Unngå røyk, sterke lukter og vær nøye med renholdet. I pollensesongen kan du være ekstra sensitiv for andre irritanter og allergener," og det kan eg skrive under på. Følest som om kroppen gjer mytteri mot seg sjølv.

Frigjeringshelg

Dette er ei magisk bok. Ho ser ut som ei heilt vanleg bok, men ho skjuler ein løyndom.

Er ikkje Fretex fint, vel? (Kjøpt på Norli.)

I dag har Elisabeth og eg vore behind the scenes på naturhistorisk museum i Bergen, det var utruleg fascinerande og eg har funne ein ny potensiell bustad (i fjerde etasje av museet, som moglegvis kan verte eit problem). Me gjekk forbi skap der lappane som hang på var så gamle at det stod "Italien" og "Spanien" på dei i snirklete skrift, og det føltest som å vere i ei anna tid og ei anna verd. Undervisningsleiar og tourguide Eli spurde oss kvar me hadde høyrt om arrangementet, eg svarte Facebook medan mannen over seksti svarte radio; eg kunne høyre lyden av generasjonsgapet som utvida seg.

Eg håpar fleire tar seg tid til å utnytte (kultur)tilboda som finst der dei bur, flotte tiltak som dette er avhengige av at folk møter opp og er interesserte.

Vårregn

Eg vil så gjerne kjenne deg, du som går der med hendene i lomma og blikket mot bakken. Du har på ei lys jakke som vert stadig mørkare ettersom himmelen gret og eg lurer på kva du gjer her ute, om du saknar nokon. Du går opp gata mot kyrkjegarden og eg fylgjer etter, veit ikkje om du har lagt merke til meg. Eg vil ikkje skremme deg, prøver ikkje vere vanskeleg, vere ein av dei gamle mennene som fylgjer etter unge jenter som nettopp har vorte vaksne, eg vil berre kjenne deg. Vite kva håret ditt luktar og om du har mjølk i kaffien.

Så eg går etter, lette steg, med ei avis under armen som held på å gå i oppløysing medan du vandrar blant gravene. Du verkar usikker, som om du ikkje har vore her på lenge og ikkje lenger hugsar kvar grava til den du ein gong elska - framleis elskar - er. Men så set du deg ned. Du set deg ned på kne framfor ei gravstøtte med mose på og byrjar å hikste og riste medan vatn siv inn i skjørtet ditt, skoa dine, knestrømpene dine med sløyfer på toppen. Du sit med hendene planta i jorda for å ikkje falle over og eg vil halde rundt deg, vere ein slik fin ein, ein slik fin framand som gjer noko så nært og menneskeleg som å vere der for ein annan. Men i staden for går eg bort, legg dressjakka mi over skuldrene dine før eg raskt returnerer til kvardagen, som om ingenting har hendt. Og kanskje sit du der framleis, med dressjakka mi over skuldrene dine medan du klamrar deg fast til jorda og leikar med meitemarkane som hjelper blomane med å vekse.

Å ville gå til deg

Eg nys alltid tre gonger på rad, lurer på om det er slikt som vert bestemt av eit gen eller om det berre er ein kuriositet, som at eg seier "elsk meg" når eg bles bort lause augevipper. Og eg vil så gjerne gå til deg, gå i ti minutt, ringje på og høyre om du er i orden, slik som i den fyrste Sex and the City-filmen når Carrie snakkar med Miranda på telefonen og Miranda seier ho er i orden, men Carrie tar undergrunnen til henne på nyttårsafta likevel fordi ho veit at Miranda har det vanskeleg, og slik er det å vere glad i nokon. Venskap er å vere litt ekstra for nokon, strekkje på seg. Eg veit ikkje kva eg har rett til eller kva eg burde, om eg hadde vore velkomen eller om du hadde sendt meg bort. Kanskje du ikkje hadde opna døra? Så eg sender ei melding og ventar på at du skal svare, berre for å få vite at du lever.

Midnight melancholy

Midnight melancholy dragging me down, my eyes fluttering in the bright lights of days to come while I'm about to fall asleep, standing tall with so much room to fall. Decorating my flat with hearts as if to muster up an intimacy which never existed and I see your reflection in the mirror, that time when you came over and I almost kissed you. I write quotes and want to make everyone feel better about themselves 'cause they deserve it and I just want to see them smile, hear them laugh. Strawberries with sugar and a picnic in the park.

I want to disappear in an unfamiliar town. Just you and I and the comfort of strangers. Walk the streets - drop in drop out fading exploding living breathing panting slowly entwining dancing becoming strong then letting go.