Nesten vår

Nokre gonger burde det vere mogleg å få tida til å stå stille. Alle fortener eitt lydlaust minutt. Verda burde stanse når nokon døyr. Eg skjøner at livet må gå vidare, men berre eitt minutt? Ver så snill?

Ute er det haust, nesten vår. Du var så glad i å sjå blomane bløme, du pla nikke til dei i hagen på veg til jobb og eg såg på deg gjennom blondegardinene i kjøkenvindauget.

Kaffien er kald no.

Eg prøvde kome meg opp trappa, opp stigen til der du hadde hobbyrommet ditt, for å finne ut om det var der du gøymte deg, men så dukka ansiktet ditt opp på hornhinna mi og eg hugsa. Ikkje at eg hadde gløymt det, eg ville berre leve i ei anna røynd for ei stund. Du forstår det, gjer du ikkje?

Middagen svir seg i panna.

Grauten din står der og brenn seg fast medan dei siste hjarteslaga dine etsar seg inn i minnet mitt. Og eg hugsar ikkje ein gong kva det siste du sa til meg var. Etter alle desse åra. Gav eg deg ein klem før du dro?