Skuggelandet

Han gjorde meg alltid så nervøs. Spelte på fingrane mine, talde hårstråa. Gøymte meg i han, i ideen om han, bort frå kalde vintrar og spontanabortar i bakgarden. Gøymte meg i hendene hans der han prøvde varme meg, uvitande om at det var hans nærvær som fekk meg til å skjelve.

Han dirigerte meg mot nye symfoniar, parti eg aldri trudde eg kom til å klare, men med hans støe rørsler svevde eg blant Bach og Beethoven, Chopin og Gluck. Tok ein omveg innom Goran Bregovic og ville aldri forlate desse strykarane, desse lange bogane med håp til siste tone døyr ut i klangen av klokker som seier det er tid for å dra vidare.

Men det er så lunt i hans verd, ingen stiar er uopptråkka og eg vil bu i ei hole med han, starte ein ny sivilisasjon styrt av sand og songar. Stylter er forbode, ingen skal sjå ned på andre. Me skal berre puste og vere til, klatre i fjell og stadig nå høgare, fordi han gjer meg til den beste eg kan vere.

Gjer han ikkje?

Dette er mi verd, han er mi sol og framtida er månen; alltid litt i skuggen.