Nokre gonger er ein nøydd til å leve livet om igjen, sjå eit klipp sytten gonger på rad og drøyme om det ein nesten hadde.
Nokre gonger er fiksjon og undermedvitne oppfyllingar så mykje betre enn røynd, men så sit ein plutseleg og et vafler og speler PartyAlias (og vinn, til og med), og med eitt følest ikkje livet så vanskeleg likevel. Sjølv om ein ikkje heilt veit kva utdanninga kjem til å føre til eller kvar ein kjem til å bu om få år. Fordi om hundre år er alt gløymt, og er det eigentleg så farleg å vere litt usikker og utrygg når ein har familie og vener ein elskar og som elskar ein tilbake? Og når ein framleis er ven med læraren som gjorde kvardagane til Gaultierduftande eventyr?
På toppen av (alt mogleg-)bokhylla står fugleburet Francesca, i karnappet ligg skrivemaskinen Pantoufle i ein koffert og på pulten står eit timeglas frå Krakow, som vil seie at eg er 25 % i frå å ha alt eg krev av ein framtidig bustad, og med vener som vert med på Oscarnetter, perlekveldar og vaffeldatar er eg klar til å møte verda med eit smil.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar