Om endorfiner

Når du kjenner endorfiner strøyme gjennom kroppen og hendene vert kalde, og det er ikkje han, det er ein ny, fin mann med hatt og engelsk aksent som speler piano og har ein stemme som kan redde verda. Og kanskje det ikkje vert noko meir enn berre den samtalen, men på eit merkeleg vis gjer det godt å vite at andre kan få deg til å verte kald og lukkeleg på same tid.

Når du smiler i omtrent sju timar i strekk fordi menneske er så utruleg fantastiske, og du får besøk av tidlegare lærarar som gir deg klem etter klem og du tenkjer at slik burde kvar dag vere; full av klemmar.

I morgon skal du vere ein i mengda, ein på kaien som vandrar frå bod til bod og drøymer seg bort, og så skal du på konsert og sjå om du får snakke med mannen med hatt igjen. Og om du ikkje får det, er det ikkje verdas undergang, fordi du dansar til din eigen melodi og hjartet ditt brenn i det stille.