Eg minnest

Du spelte meg bort til ukjente land eg møtte i blikket ditt. Rundt meg omfamna sonetter wienervalsar medan dei høge klangane frå cembaloen måtte ta til takke med ein svulstig Paiksolo.

Tonane marsjerte inn i natta med gløymte komponistar på slep i ei congalinje som enda med handa mi i di, håret ditt mellom fingrane mine, kyssa våre midt i blant oss, der me låg så nær kvarandre at eg ikkje visste kvar ditt andedrag byrja og mitt slutta.

Du var songen eg aldri heilt fekk til, då E-strengen rauk og eg stod hjelpelaus igjen. Klarte ikkje fylgje rytmen din. Men eg minnest dei gode dagane då me hadde samspel og bogane våre laga dei same linjene på himmelen, der me skreiv koda meldingar til kvarandre som berre me forstod. Eg minnest solstrålene på vassoverflata og fingrane dine som forsiktig førte kvarandre over huden min til lyden av bølgjebrus og ein dempa Chopin.

Og mest av alt minnest eg måkeskrika og varmen eg kunne lese i auga dine.