Ei historie frå ein madrass

Eg viste deg arra mine ein tidleg tysdags morgon på ein madrass me delte som all logikk tilsa burde vere for lita, men som på eit eller anna vis var akkurat passe.

Du gjorde alt så mykje betre. Strauk peikefingeren over det nyaste arret eg fekk då eg laga middag på laurdag, sa det var arra og såra og merka mine som gjorde meg unik, som gjorde at du kunne kjenne meg igjen på ein arm eller ein fot eller ein nakke. Og du likte så godt korleis eg byrja å gråte av dei same scenane gong på gong og korleis Nytt på nytt fekk meg til å le høgare enn du hadde høyrt nokon le før du møtte meg.

Me hadde piknik på den madrassen. I stova. I parken. På taket. Det føltes trygt så lenge me var to. Du overraska meg stadig med nye bøker du hadde lese, nye insekt og blomar du hadde lært namna på fordi du visste at eg hadde vanskeleg for å hugse slikt og du likte kor imponert eg vart når du peika på ein maur på graset og sa det var ein Formicidae, eller når du plukka ein løvetann og presenterte han for meg som ein Taraxacum officinale.

Du introduserte meg for stjernene og månen og sa at du kjente deg igjen i Johan Harstad sin litteratur, at du òg hadde følt eit band med Buzz Aldrin frå du var liten og at éin dag så kom du til å forlate meg for verdsrommet. Det var fyrste gong eg gjekk frå deg utan å kysse deg.

Genseren min er fuktig no, kinna er tørre og hovudet gjer vondt. Eg trur eg er tom for tårer heilt til ei ny bølgje skyl over meg og minnar meg om dei dagane me hadde i lag, der ute ein stad. Og det eg tenkjer mest av alt er at eg er så utruleg lei av å sakne deg. Det går greitt å elske deg, eg har framleis god plass i hjartet. Eg veit berre ikkje kor mykje lenger eg klarer å sakne deg.