I dette augeblikket

Akkurat no:

- vil eg ha nokon til å halde rundt meg

- skulle eg ynskje at utdanninga mi var over, men samtidig ikkje, fordi eg har ikkje peiling på kva eg skal ta meg til når eg er ferdig

- har eg lyst på rista brød med blå Soft og sjokoladepålegg

- vil eg drikke den eine koppen etter den andre med te

- vil eg sove, men klarer ikkje

Eg er nervøs for:

- framtida

- å møte mannen med hatt igjen

- bacheloroppgåva

- å alltid føle meg slik som dette

Eg har tårer i auga, nedover kinna, under haka, på brystkassa.

Eg er:

- i dvale.

- i ventemodus.

- i vintermodus.

Eg er regn på vindaugsruta.

For nokre netter sidan drøymde eg at morfar levde, at nokon hadde gjort ein feil, at det ikkje var han som låg i kista sjølv om eg såg han liggje der. Eg har aldri sett mormor så glad som ho var i den draumen.

Nokre gonger tenkjer eg at alle eg elskar kjem til å døy før meg, ikkje berre vener og familie, men alle eg høyrer på, les orda til, ser på ein skjerm eller eit lerret. Alle kjem til å døy før meg og eg veit ikkje korleis eg skal klare å overleve det. Det har allereie vore så mykje død i livet mitt. Og det handlar ikkje ein gong om meg, ikkje i det store biletet, me er alle små trådar og veven kan halde fram utan meg, det kjem berre til å sjå ut som ei lita rift på teppet. Lett å fikse.

Men me held fram likevel. Eg held fram likevel. Er her framleis. Det gjer berre så inderleg vondt.

Hjartet mitt er fullt av:

- stein

- saltvatn

- menneske

- mosaikk av minne

So we beat on, boats against the current, borne back ceaselessly into the past.