På botnen

Eg bur her nede, på botnen. Det er langt til overflata og eg har gløymt korleis sola ser ut. Eg har funne ein plass å sitje, inntil ein stein som passar til ryggen min, og eg kan sitje der i fleire timar utan å puste.

Nokre gonger sym det folk forbi og eg trur dei kjem til å sjå meg; avsløre meg og seie at eg er ein slik som kan sitje for seg sjølv i fleire timar og vere nøgd med det - og slikt er ikkje akseptert her, ikkje ein gong på botnen - men dei ser meg aldri, dei er for opptatt med å sjå opp på lyset, så eg held fram med å sitje inntil steinen min.

Eg kjenner han godt no, som eit ansikt. Eg veit kvar han har smilerynker, kvar han er tørr av for mange tårer og kvar det veks hår som ikkje var der då han var yngre. Eg veit kva side av seg sjølv han liker best, og eg veit at om eg snur meg mot han og ser inn i den glipa som berre han og eg veit eksisterer, så kan eg sjå inn i sjela hans.