Du sit på trappa ved bygningen der du bur og ventar. På vegen framfor deg symjar kvalar forbi og menneske vinkar til deg frå vindauga kvalane installerte under den trafikale revolusjonen i 1995. Trea er fulle av kjærleik på pinne, og ei jente med langt, lyst, krøllete hår vinkar til deg frå den øvste kjærleiken som får deg til å tenkje på då du gjekk på skulen og meinte at det fanst slott i kvart blomsterbed.
På yndlingskafeen din er alle dei tilsette blekksprutar og edderkoppar - fordi dei er så mykje meir effektive enn vanlege hundar eller kanarifuglar - og alle veit at svarte enker lagar den beste kaffien.
Du prøver å teikne han som sit på bordet ovanfor deg, men andletet hans er så vakkert at du klarer ikkje få det ned på papir. I staden for går du bort og spør kva han heiter, og han stavar namnet sitt i handa di. Innan han har skrive den siste bokstaven, veit du at de kjem til å ende opp i same trekrone. De finn den nærmaste kollektivkvalen og seglar heim til leilegheita hans som er ei sky som i Mummidalen, eller kanskje ho er sukkerspinn, og du lurer på kva det var du eigentleg skulle gjere då du stod opp i dag, fordi alt følest så lite viktig i det augeblikket.
Når sola strekkjer på strålene sine, er du allereie på veg heim. Du fann ein hai i siste liten. Og du veit med heile ditt hjarte at i morgon kjem du til å vakne og verda kjem til å vere kald og trist og mørk, men du har levd nokre timar i ein by med kollektivkvalar, baristablekksprutar, og godteritre, og det er nok til at du kan halde ut.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar