Om å lukke auga og lytte

Ho går gatelangs med regn som dryp frå hårtuppane, frå nasen, lurer seg ned i nakken og trenger gjennom lag av ull og polyester, heilt inn til huda som helst vil vere åleine, borte frå alt anna. Ho kjenner desse gatene, lyktestolpane, husa, butikkane. Ho ser seg ikkje rundt før ho kryssar vegen, ho berre lyttar. Å lytte er så mykje ærlegare enn å sjå.

Ho lukkar auga og lyttar når han seier at han elskar henne, for å høyre om han meiner det, og når han spør kvifor ho lukkar auga når han vil ha blikkontakt, så seier ho at det er fordi ho lever etter den Beatlessongen ho høyrde då ho gjekk på ungdomsskulen. Den som er så sann og vakker og trist på same tid. Og så nynnar ho på den songen, syng nokre linjer og drøymer seg bort til sommarkveldar på stranda, bål og nakne kroppar med gåsehud i det dei kjem opp frå vatnet.

Det er mørkt ute no. Ho kjenner lukta av middagar som vert gjort i stand heime hjå familiar ho aldri kjem til å møte, men som vil finne veg inn i hjartet hennar fordi dei lagar chana masala og det minner henne om han ho elska ein gong, for lenge sidan, og kor glad han var den ettermiddagen i London då han tok handa hennar og spurde om dei skulle ete under stjernene.

Gatene er kalde, det luktar som om det skal til å snø og ho stoppar opp eit augeblikk, set seg på kne og legg hendene inntil steinplatene med frostmosaikk og glitter. Alt ho ynskjer seg er ein kopp kakao og ei varm omfamning. Ho reiser seg sakte opp, lukkar auga og går over til gata som tar henne heim.

Gullhår

Eg har verda i handa mi og gull i håret, men ingen fuglar på taket. Eg har blondegardiner som eg kan trekkje framfor auga dine, eg kan dykke ned i djupet ditt og fylle deg til randen av fyrverkeri, men eg veit ikkje kva du liker best av te og kaffi.

Du søv i armkroken min når eg fiskar deg inn, men det du vil mest er å leve i draumane dine.

Eg har verda i handa mi og gull i håret, men eg kan ikkje få deg

til å danse,

til å syngje,

til å elske,

til å leve.

Eg må besøke fleire skogar

Det er meininga at eg skal kjenne dette landskapet no. Eg skal kunne kodane og snarvegane og ha tilgang til rom som før var lukka. Eg skal vite kva som skjer vidare og skal helst ha ein plan for dei neste tjue åra, men alt eg veit er at:

- Eg har det best når me er i lag

- Teater gjer meg glad

- Traktkantarell veks i klynger

- Haustmørkret gjer meg trist

- Eg må besøke fleire skogar

Amanda Fucking Palmer House Party

Amanda Palmer er ein slik person som gir alt av seg sjølv og som ikkje er redd for å bråke. Ho syng songar om kva ho vil, ho seier kva ho vil, gjer kva ho vil og kler seg naken om ho vil; samtidig som ho har eit stort hjarte og passar på og strekk ut ei hand til dei av oss som ikkje tør eller ikkje klarer å bråke. Fordi alle kan ha godt av å bråke i blant. Amanda er opptatt av å sjå folk, sjå dei i auga, fordi me er menneske alle saman.

23. juli i år drog Guro (ei veninne) og eg til Røyken, ein stad me aldri hadde vore før og sannsynlegvis aldri kjem til å besøke igjen. Me tok toget til Røyken fordi 40+ framande menneske hadde stolt på kvarandre og gått saman for å få Amanda Fucking Palmer til Noreg. Me var samla til ein husfest som var meir ein hagefest - eg kalla det for ein minifestival - og me snakka, song og grilla i lag og hadde norsk (og finsk) språk- og geografiundervisning, foreina av kjærleiken til denne artisten som treff oss der me kjenner det mest.

Guro og eg var dei fyrste der, me åt vassmelon med vertane me møtte for fyrste gong i Oslo dagen før og høyrde på Guro spele kalimba. Då Amanda kom hadde fleire av festdeltakarane funne vegen til lysningen blant trea og me enda opp med å sitje i ring på graset og snakke. Og det var så naturleg! Nokre meter frå meg sat ho eg lyttar til nærmast dagleg og det var fullstendig naturleg, ho var som den kule storesystra alle ville få eit ord med for å snakke om gutar og jenter og skjegg og tatoveringar; ikkje den internasjonale artisten som er gift med Neil Gaiman og turnerer verda rundt.

Amanda song seinare på kvelden, me song med henne, ei som heitte Maia varma opp for henne og dei song duett, me lo i lag, eg heldt tilbake tårer og tok bilete, alle tok bilete og song og åt og blåste såpebobler og Guro og eg tok siste toget tilbake til Oslo (i lag med ein gjeng andre), men ikkje før me fekk sagt farvel til vedunderet som ser deg i auga og kyssar deg på kinnet før du drar.

Mi hand i di

Eg er full av stumme skrik eg vil du skal høyre om eg klarer å sleppe dei fri. Tankeflugene mine er slitne no, opptatt med slikt ein ikkje kan endre; urett som skjer i ei verd langt frå her, ei verd rett utanfor døra mi, ei verd på skjermen.

Eg vil nå ut til deg. Snakke om korleis alt var før, korleis huset såg ut og om du nokosinne elska nokon igjen etter han var borte, men eg skjøner ikkje kva du seier gjennom støvlaget.

Verda var di, ein gong, før ho byrja å gjere vondt og slutta å gi meining. Du hadde fylt ei heil bok med alle stadene du skulle besøke og når eg var gammal nok skulle du ta meg med.

Kan du ta meg med no?

Desse gatene er ikkje mine lenger, eg har gløymt kvar dei endar og vil ikkje vite av dei om me ikkje kan gå her i lag, slik som me må ha gjort før. Mi hand i di.

Eg har leita etter handa di sidan det. Om eg leitar lenge nok, om eg ynskjer det inderleg nok, får eg kanskje igjen halde handa mi i di og endeleg vite at eg er trygg.