Alt ordnar seg

Eg har sett ein mann verte kasta opp i lufta

og andre strøyme til,

men ikkje for å hjelpe.

Eg har sett kvite hestar utan riddarar i rustning,

eg har sett ein raud riddar utan hest.

Eit heilt hundreår stira eg på regnet,

talde regndropar,

talde dagane til blomane igjen ville bløme.

I haustblada kjærteikna eg årene,

livslinjene,

bad dei fortelje meg korleis det føltest å

miste fargen

og falle.

Dei visste ikkje kva eg snakka om.

"Dette er meint å vere,"

sa dei.

"Dette har trea kviskra til oss

heilt sidan me så vidt var

synlege,

medan tåka dreiv over fjella."

Me sat i ei lysning omgitt av

fargeeksplosjonar,

og for fyrste gong følte eg ro.

Dette er meint å vere.

Alt ordnar seg.

Berre hugs å puste.